اویگن باومان، شیمی‌دان آلمانی در دسامبر ۱۸۴۶ متولد شد، این شیمی‌دان آلمانی نقش عظیمی در صنایع پی‌وی‌سی و پلیمری داشت. باومان مسیر حرفه‌ای خود را در حوزه‌های شیمی و داروسازی در دانشگاه استراسبورگ شروع کرد. او پس از فارغ‌التحصیلی در دانشگاه به‌عنوان دستیار دکتر روبرت بونزن شروع به کار کرد و پژوهش‌های خود را در علم شیمی ادامه داد.
در اواخر قرن ۱۹ میلادی، باومان قدم بزرگی در پیشبرد صنعت پلیمر برداشت؛ او در سال ۱۸۷۲ زمانی که در لابراتوار خود کار می‌کرد، به طور اتفاقی متوجه ذرۀ جامد جامانده‌ای در بشر حاوی گاز وینیل کلراید شد. اما چه کسی فکرش را می‌کرد این ذرۀ جامانده در دهه‌های بعد صنایع پلیمری و شیمیایی را متحول کند!
باومان متوجه شد این ذره پلیمر است که از فرایند پلیمریزاسیون وینیل کلراید شکل‌گرفته است. باومان این ماده را پلی‌وینیل کلرید (PolyVinyl Chlorid) نامید که بعدتر با عنوان پی‌وی‌سی (PVC) شناخته شد. او این یافته‌ها را در سال ۱۸۷۳ منتشر کرد که سنتز و خصوصیات این ماده در آن شرح داده شده است.
یافته‌های اویگن باومان در همان دوره تجاری‌سازی نشد و کاربردهایش نیز موردتوجه قرار نگرفت. آن دوره این یافته‌ها بیشتر پژوهشی آکادمیک و کنجکاوانه تلقی شدند. تا اوایل قرن ۲۰ میلادی نیز کاربردها و تأثیر شگرفی که می‌توانست بر صنایع و محصولات نهایی بگذارد برای اذهان آشکار نشد. در دهۀ 1920 میلادی پیشرفت‌ها در علم شیمی، تجهیزات و… سبب شد که صنایع و شیمی‌دان‌ها بتوانند این ماده را با استفاده از پلاستی‌سایزر در مقیاس بزرگ و صنعتی تولید کنند. آنجا بود که پلاستی‌سایزرها خواص انعطاف‌پذیری را به این مواد اضافه کردند و مصرف پی‌وی‌سی در صنایع مختلفی مثل پوشاک و مخابرات و… رواج و گسترش یافت.
پی‌وی‌سی یکی از پرکاربردترین پلیمرهای مصنوعی است که امروز در صنایع مختلفی مثل ساختمان، مخابرات، خودروسازی، پوشاک و… کاربردهای زیادی دارد و سفارشی‌سازی این محصول با خواص فیزیکی و شیمیایی باعث شده است که این کاربرد گسترده‌تر نیز شود.
اگرچه اولین‌بار اویگن باومان این ماده را تولید کرد، اما دانشمندان، مهندسان و محققان فراوانی برای تجاری‌سازی و استفاده از این ماده در صنعت تلاش‌های فراوانی کردند و پیشرفت‌های بخش مهمی از صنایع پلیمری و شیمیایی مدیون تلاش افراد بسیاری است.
